Dit was altijd mijn motto. Het kon niet op. Rennen, vliegen, vallen en weer....doorgaan!
Maar eerlijk gezegd was ik er een tijdje geleden helemaal klaar mee.
Toen ik twee jaar geleden letterlijk met mijn hoofd tegen een stalen lamp liep, een schedelbreuk had en 3 maanden uit de running was bleek al een flinke stap in de goede richting te zijn.
Wat wil je lichaam je vertellen?
Dat klinkt gek he? Maar tja, je lichaam wilt je altijd iets vertellen. Ik kon namelijk echt niks, het licht ging letterlijk uit en mijn zaak stond even stil. In die drie maanden dacht ik echt dat ik vanaf dat moment mijn leven ging veranderen. En eerlijk is eerlijk. Ik deed zo mijn best! Ik wist het namelijk ook dat het anders moest. Maar het lukte mij gewoonweg niet.
De hoofdpijn bleef en Anka ging weer in de wereld van 'effekes'. Ik keek wel maar zag mezelf niet, ik luisterde wel maar hoorde mezelf niet, ik at wel maar proefde totaal niks. Mijn lichaam had chronisch hoofdpijn en ik voelde mij echt letterlijk 'shit'.
Een tandje rustiger
Toch was het deze keer al wel anders. Elke dag voelde ik dat het zo niet meer verder kon. Ik deed al een tandje rustiger. Maar ik wist, dat is weer het voordeel van therapeut zijn, dat er nog meer disbalans was. Het was niet alleen dat. Waarom konden mijn lichaam en brein niet uit? Waarom stond mijn lichaam en brein steeds op standje "aan"?
Ik zette mijzelf over mijn trots heen om te denken dat dit een therapeut niet mocht overkomen en ging aan de bak. Mijn overtuiging was namelijk altijd dat ik dit enkel kon als ik de rest van de wereld eerst had geholpen. Tja, met een wachttijd van 3 maanden in mijn praktijk kon dat dus nog wel even duren. Maar ineens begonnen er kleine veranderingen te komen.
Nee zeggen
Ik kreeg het voor elkaar "nee" te zeggen, nam lieve Maike aan voor het bedrijf, durfde keuzes te maken, mijn overtuigingen om te gooien, te voelen dat goed genoeg was en zo goed voor mijzelf te zorgen. Te doen wat ik moest doen. En vooral te laten wat ik moest laten.
Samen met een lieve collega ben ik steeds verder in mijn eigen materie gedoken. Want je kunt nog zo goed mensen helpen, je eigen 'shit' is toch echt wel anders. Ik ben keihard aan al mijn tekorten, mijn brein, stressreductie, microbioom en vooral 'de knop uitzetten', gaan werken.
Ik begreep hoe mijn genen (iets met comt-gen bijvoorbeeld), exorfinebelasting (tja, hoe leg ik dit uit), mijn microbioom (met een slechte spijsvertering geen vitamines!) en lever (lang leven een lever die soms net wat traag werkt) mij soms in de weg zaten.
Alles uit mijn handen laten vallen
En toen ik dacht dat ik echt alle shit had meegemaakt en de volgende stap in mijn bedrijf kon zetten, gebeurde er in mei 2022 iets onwijs heftigs: mijn dochter Babette kwam heel ziek in Malta in het ziekenhuis. Ik was zelf net een dag terug vanuit het land, waarna Babette nog 3 maanden stage zou lopen. Ik zat hier en zij daar. Met een zee ertussen en totaal afhankelijk van de vlucht die pas 3 dagen later ging.
IIneens moest ik letterlijk alles uit mijn handen vallen. Ik wilde maar één ding: naar mijn dochter. Ineens kon ik (en wat zijn lieve klanten belangrijk voor mij) klanten loslaten, kon ik hulp vragen aan onze lieve (wat ik ben ik trots op mijn vriendschappen) vrienden en liet ik het huishouden over aan mijn andere dochter. Het was letterlijk: loslaten!
Daar aangekomen en even in een rustmoment voelde ik de lichtknop op mijn hoofd. Ja ja, Anka had 'het licht' gezien! Ik wist, nee ik voelde, het eindelijk echt. Als ik Babette weer veilig mee naar Nederland kon nemen, was het aan mij om daar in Nederland de knop om te zetten. En voor het eerst ging mijn reptielenbrein niet met mij aan de haal. Het voelde oké. Het was oké!
Je krijgt wat je aan kunt
Eerst had ik hier nog even een oordeel over dat dit zo lang heeft moeten duren. Want ik heb nou ook niet echt een smoothy-verleden (wel een smoothie-verleden:)). Anorexia, psychose, slapeloze nachten, lang ziek zijn, een dochter met een heftige start, het stoppen van mijn sportschool, familieperikelen, mijn moeder die dement werd etc. Maar nee, ook dit was oké. Want je krijgt wat je op dat moment aan kan. Het komt hoe het komt. En je leert wat je op dat moment kan leren!
En daar ging ik: strepen in de agenda, een andere therapeut er bij aangenomen, zaken uit handen geven, klanten vertrouwen dat veranderingen goed waren en vooral weer meer in het nu zijn. Voel ik mij fijn? Dan is het helemaal ok. Voel ik mij even bleh? Dan moffel ik dat niet meer 'effekes' weg, maar luister naar mijn gevoel. En vanuit daar was het tijd voor mijn volgende stap:
De Boelshitclub!
Al een aantal jaar vertelde ik tegen vriendinnen en collega's dat ik een passie heb voor de boel shit van andere mensen. Letterlijk en figuurlijk! Ik wilde daar nog meer mee. Het mocht een laag dieper.
Maar hoe ging ik dit doen met al een overvolle agenda? Want ik wil het liefst heel de wereld uitleggen dat je door te gaan begrijpen hoe je buik en brein samenwerken een boel shit kan opruimen.
Samen een reis maken door je lichaam en zo letterlijk en figuurlijk shit opruimen. Maar ook daarentegen leren hoe je met shit om mag gaan. Te leren te voelen wat je echt voelt. Te leren hoe je lichaam en brein samenwerken.
Samen te kijken waar jouw energie lekt. Samen kijken wat jij nodig hebt om zowel lichaam als brein weer te resetten.
In de Boelshitclub krijg jij alle kennis waar je normaal veel meer consulten voor nodig hebt! Zowel enkel online als in combinatie met 1-op-1 begeleiding is dit mogelijk! Soms komt daar een test bij om verder in je persoonlijke materie te roeren (letterlijk🤣).
En ja; soms is het ook echt wel shit. Maar daar trekken wij jou doorheen. Door deze manier kan ik je in groepsverband informeren wat ik iedereen wil vertellen en kan ik in de 1-op-1 consulten met jou de diepte in gaan over jouw eigen shit.
Dus zo is de Boelshitclub ontstaan! Ik ga weer lekker mee op avontuur en samen met de mensen om mij heen gaan wij jou helpen. Onze missie is om mensen écht te zien, aan te horen en en mee te kijken.
Als vuilnisvrouwen vegen wij samen met jou al je shit de vuilniszakken in en zorgen ervoor dat de vuilniswagen de zakken ook weer op haalt!
Ga jij mee?